Πέρασαν 65 χρόνια από εκείνες τις εφιαλτικές μέρες που έζησε η Λεβάδεια το Σεπτέμβριο του 1943.
Οι συμπολίτες που βίωσαν τη φρίκη του πολέμου και την κτηνωδία των Ναζί σιγά-σιγά λιγοστεύουν και μαζί τους σβήνουν οι ζωντανές μνήμες του πατριωτικού μεγαλείου, της αντίστασης, του ηρωισμού, της θυσίας για την πατρίδα και την ελευθερία.
Ως Δήμαρχος Λεβαδέων κατά την τελετή μνήμης που γίνεται κάθε χρόνο, εκφώνησα επετειακό λόγο το Σεπτέμβριο του 2004. Όταν τελείωσε η τελετή, η κ. Μαρία Ιωάwου αδελφή του απαγχονισθέντος από τους Γερμανούς Γιώργου Μπάτσαρη, ήρθε δίπλα μου και με σεμνότητα, πίκρα και παράπονο μου είπε:
- κ. Δήμαρχε, δεν τα είπατε καλά τα γεγονότα
- Γιατί, κυρία Μαρία; ανταπάντησα, εγώ ό,τι είπα το διάβασα
σε ιστορικό χρονικό.
- Όχι δεν έγιναν έτσι όπως τα είπες, συνέχισε κλαίγοντας η κ.
Ιωάννου.
- Σου υπόσχομαι να γράψω ένα χρονικό και να μιλήσετε εσείς κ. Μαρία, που τα ζήσατε, είπα και της ζήτησα συγγνώμη.
Μετά από τέσσερα χρόνια, αν και είναι λίγο το διάστημα που μεσολάβησε, συγκεντρώθηκαν αρκετά στοιχεία, μίλησαν συγγενείς, αντιστασιακοί, ερευνήθηκαν αρχεία, βρέθηκαν έγγραφα, φωτογραφίες, μαρτυρίες που κινδύνεψαν να χαθούν, στοιχεία ικανά να φωτίσουν μια μαρτυρική αλλά συνάμα την πιο ηρωική περίοδο της νεώτερης ιστορίας της πατρίδος μας.
Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτή η προσπάθειά μου εξάντλησε πλήρως.
τα ιστορικά δρώμενα του πιο μαρτυρικού μήνα στην ιστορία της Λεβαδείας, ελπίζω όμως να αποτελέσει μια πηγή πληροφόρησης και γνώσης για όσους δεν ζήσαμε τα γεγονότα και ιδιαίτερα για τις επερχόμενες γενιές.
Άπειρα ευχαριστώ από ψυχής για την αγάπη και τη συμπαράσταση που είχα από τους συγγενείς των θυμάτων σ\' αυτή την προσπάθειά μου. [...]

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)